Ζητάς με πάθος και μανία τον έπαινο, την αναγνώριση και τη δόξα των ανθρώπων. Εκτός από τον Θεό, που έφτιαξε τα πάντα, κανείς άλλος δεν είναι άξιος επαίνου και δόξας. Σε καμμιά περίσταση να μην αυτοεπαινείσαι αλλά και να μη ζητάς τον έπαινο των άλλων. Ούτε να ζηλεύεις εκείνους που επαινούνται από τους ανθρώπους.
Μη φανερώνεις τα καλά σου έργα, για να μη λάβεις εδώ στη γη τον μισθό σου με κενούς ανθρωπίνους επαίνους. Απόκρυψέ τα με τη σιωπή και άφησε να τα γνωρίζει μόνον ο Θεός, που θα σε αμείψει στον ουρανό. Εάν εσύ σιωπάς για τον εαυτό σου, ο Θεός θα φωνάξει για σένα. Από τον Θεό θα γνωρίσουν και οι άνθρωποι τα καλά σου έργα.
Αληθινά συνετός είναι εκείνος που επαινείται από τον Θεό και δοξάζεται από τον Θεό. Αν όλοι οι άνθρωποι σε επαινούν, τίποτε αιώνιο δεν θ’ αποκτήσεις. Αν κανείς δεν σε επαινέσει, τίποτε κακό δεν θα πάθεις. Δεν κάνεις το καλό για τους ανθρώπους, μα για τον Θεό. Όλα τα ανθρώπινα είναι πρόσκαιρα και μεταβλητά. Όλα τα θεία είναι αιώνια και αμετάβλητα. Φρόντιζε για τη δόξα μόνο του Θεού, και ο Θεός θα σε δοξάσει. Αν φροντίζεις για τη δική σου δόξα, η χάρις του Θεού θα σ’ εγκαταλείψει.
Τα αναρίθμητα κακά έργα μας τα κρύβουμε επιμελώς. Ένα όμως, μικρό καλό το φανερώνουμε σ’ όλους, για να θρέψουμε με επαίνους την ματαιοδοξία. Είναι αρκετό που το καλό έργο είναι γνωστό και ευπρόσδεκτο στον Θεό. Τίποτα δεν μας ανήκει. Όλα είναι δώρα του Θεού, και ο υλικός πλούτος και τα πνευματικά χαρίσματα.
Από τους επαίνους γεννάται η φιλαυτία από τη φιλαυτία η υπερηφάνεια και η οίησης κι απ’ αυτές η πλήρης από τον Θεό αποξένωση. Καυχήθηκε ο Δαβίδ για τα πλήθη του λαού του, και τον είδε ν’ αφανίζεται από το φοβερό θανατικό. Καυχήθηκε ο Εζεκίας για τα πλούτη του, κι έχασε όλους τους θησαυρούς του. Καυχήθηκε ο Ναβουχοδονόσορ για τη Βαβυλώνα του, κι έχασε τα λογικά του. Καλύτερα να μην κάνεις τίποτε αξιόλογο και να είσαι γι΄ αυτό ταπεινός, παρά να καυχάσαι για τις όποιες επιτυχίες σου. Ο Φαρισαίος έκανε καλά έργα, αλλά όταν καυχήθηκε γι΄ αυτά καταστράφηκε. Ο τελώνης δεν έκανε τίποτε καλό, σώθηκε όμως με την ταπείνωσή του. Αυτό το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας, «αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί» (Λουκ. 18. 14).
