Λέμε ότι αν κανονίζουμε… Αν κάνουμε ένα σκαμνάκι τόσο και σκύβουμε κατά αυτόν τον τρόπο και πούμε τόσες ευχές που αναφέρει ο προσκυνητής (Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού είναι βιβλίο), εντάξει εκεί πέρα. Μα δεν είναι μόνο να συνηθίσουμε να λέμε την ευχή. Σκοπός μας είναι να γίνει η απεκδύση του παλιού μας ανθρώπου. Γι αυτό κατ’ αρχάς θα πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίσει τον εαυτό του και πριν αρχίσει ακόμη την ευχή, θα πρέπει να έχει υπόψιν την αμαρτωλότητά του. Επειδή…. (μπορεί να πει κάποιος) δεν είμαστε όλοι εξίσου αμαρτωλοί; Δεν ξέρω, πάντως όλοι αμαρτωλοί ειμεθα γιατί κι ένα σκαμπίλι (να δώσει κάποιος); Μπορεί ο Θεός να μην ήθελε να δώσει το σκαμπίλι. Για αυτό ονομάζεται και θανάσιμο αμάρτημα, φερειπείν. Αφού ειμεθα όλοι αμαρτωλοί πρέπει να έχουμε υπόψιν την αμαρτωλότητά μας, όταν επί παραδείγματι. Μετά να πάρουμε την ευεργεσία του Θεού. Τι έκανε ο Θεός για εμάς και τι κάνουμε εμείς για τον Θεό; Όλα αυτά και γρανιτένια να είναι η καρδιά θα ραγίσει. Φερειπείν τώρα: ας σκεφτώ λιγάκι λογικά και να πω ότι: Ο Θεός θα μπορούσε να με κάνει και ένα μουλάρι και να με δώσει σε αδιάκριτα χέρια και να με φόρτωναν και 150 κιλά ξύλα, ξέρω ‘γώ, και να με χτυπά και κανένας χωρικός στο κεφάλι και τελικά όταν τελείωνε τη δουλειά να μ’ έριχναν σε ένα λάκκο, να μου άνοιγαν και την κοιλιά οι σκύλοι, θα περνούσαν και οι διαβάτες θα έπιαναν και την μύτη, θα βρωμούσε και ο λάκκος και όλος ο δρόμος. Ε, μόνο για αυτό ας πούμε τον ευχαρίστησα τον Θεό; Δεν τον ευχαρίστησα. Που μπορούσε να κάνει και αυτό, ένα σκορπιό και αυτό… Πόσο τον ευχαρίστησα δεν τον έχω ευχαριστήσει. Βλέπω την αγάπη του Θεού με έκανε άνθρωπο θυσιάστηκε για εμένα, ενώ με μια σταγόνα θεϊκού αίματος ξέπλυνε την αμαρτία όλου του κόσμου και πόσα κιλά χρειάστηκε για έμενα και για τον καθένα. Ε, όλα αυτά άμα τα σκεφτεί ο άνθρωπος βάζει υλικό. Όλα αυτά ας υποθέσουμε είναι από το μέρος της ευεργεσία του Θεού από το άλλο μέρος την αμαρτωλότητά του κ.λπ., την αχαριστία του, η καρδιά και γρανιτένια να είναι θα ραγίσει. Λοιπόν μετά λέει.. αισθάνεται πλεον το έλεος του Θεού, Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Θεού ελέησόν με…Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Θεού ελέησόν με … ξεκουράζει την καρδιά του, Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Θεού ελέησόν με…. Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Θεού ελέησόν με… αισθάνεται την ανάγκη του ελέους του Θεού, τότε δεν τον κουράζει η ευχή, η ευχή ξεκουράζει δεν κουράζει, αλλά όταν, ας υποθέσουμε, δεν προχωρά κατ’ αυτόν τον τρόπο… παράλληλα όμως μετά παρόλο που λέει την ευχή αισθανόμενος την ανάγκη του ελέους του Θεού, τού μένει και η συνήθεια μετά, αλλά με τον τρόπο τον άλλο αποκτούμε μόνο την συνήθεια και ο παλαιός άνθρωπος υπάρχει μέσα και επακολουθεί πλάνη. Εδώ είναι το τέχνασμα αυτό.
